Konferencja « Kryzys społeczności ? » (10 czerwca 2013 r.) [fr]

Otwarcie konferencji « Kryzys społeczności ? »
10 czerwca 2013 r.

Panie Prezesie,

Szanowni Państwo,

Według danych UNESCO, na świecie jest obecnie ponad 100 milionów dzieci, porzuconych i żyjących w ubóstwie. To zjawisko dotyczy także Europy, w tym naszych obu krajów, Francji i Polski. Pozbawione miłości rodziców, radości, jaką daje odkrywanie świata, poczucia bezpieczeństwa, jakie stwarza domowe zacisze, dzieci te na co dzień spotykają się z twardą i ponurą rzeczywistością, która może wpłynąć na ich całe życie.

Życiu w ubóstwie towarzyszą także inne negatywne zjawiska. Dzieci te nie uczęszczają do szkoły, są częściej narażone na różne choroby i inne zagrożenia, przed którymi chroni się przecież inne dzieci w podobnym wieku.

We Francji, tak jak i w Polsce, realizowane są liczne programy, które mają przywrócić dzieciom ulicy nadzieję na lepsze jutro, na możliwość powrotu do solidarnego społeczeństwa oraz na rozpoczęcie dorosłego życia unikając jednocześnie wykluczenia społecznego.

Takie programy bywają niedoskonałe czy niewystarczająco skuteczne. Trzeba je zatem nieustannie poprawiać, opracowywać na nowo, dostosowywać do nowych okoliczności.

Dlatego też tak ważna jest wymiana dobrych praktyk, ich porównywanie, analizowanie, i dyskutowanie o nich. Taki jest cel tej konferencji, a mianowicie porównanie polityki społecznej w zakresie ochrony dzieci, jaką prowadzi Francja oraz Polska. Wielu francuskich i polskich specjalistów będzie mogło przedstawić szczegóły realizowanych w obu krajach działań pomocowych, zarówno na szczeblu krajowym, jak i lokalnie, aby chronić dzieci zagrożone wykluczeniem; będzie można dokonać bilansu tych wysiłków i wspólnie wyciągnąć wnioski.

Sądzę, że na takim podejściu możemy tylko skorzystać, wymieniając się doświadczeniami obu krajów w walce o godność dziecka.

To niewątpliwie trudna walka. Jak w sposób trwały przywrócić społeczeństwu dzieci, które żyją na marginesie i są pozbawione wzorców? Jak z powodzeniem włączyć je ponownie do systemu edukacji? Jak uzyskać pewność, że po osiągnięciu wieku dorosłego dzieci te odnajdą się w naszych społeczeństwach ? Jak zapobiegać powrotowi do stanu beznadziei ?

Konferencja oraz dyskusja, która się w jej ramach odbędzie, wykażą zapewne, że nie ma jednej odpowiedzi na te pytania, że będą one różne, w zależności od kontekstu lokalnego, od środowiska, z którego dane dziecko się wywodzi, od wieku i płci, od przeżytych dramatów przez dane dziecko.

Aby to osiągnąć, należy wyciągać wnioski z sukcesów i niepowodzeń, przy niektórych, wcześniej realizowanych programach, przeanalizować je i starać się jak najlepiej dostosować do każdego indywidualnego przypadku.

Na tym właśnie polega jakże istotna rola specjalistów w ogóle, w tym i tych, którzy dzisiaj się tu zebrali. Ich praca nie ogranicza się do samych przemyśleń teoretycznych, wręcz przeciwnie : wpisuje się w konkretne działania, tu i teraz. Efekty tej pracy zmieniają życie tysięcy cierpiących dzieci, które mają prawo oczekiwać od nas solidarności, empatii i poszanowania ich godności.

Kończąc to krótkie wystąpienie pragnę przede wszystkim pogratulować podjęcia takiej inicjatywy, jak również podziękować wszystkim za włączenie się w to wydarzenie, które w ramach dialogu na temat polityki społecznej przyczyni się do wzbogacenia stosunków polsko-francuskich. Od 2012 roku, relacje te przeżywają pełen rozkwit. Życzę Państwu owocnych dyskusji, które przyczynią się do wypracowania konkretnych projektów i działań.